Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

19ος Αιώνας:Γεροντοκόρη ετών 27!


Με αφορμή μια συζήτηση περί ηλικιών που είχαμε κάνει στην σελίδα σκέφτηκα να γράψω αυτό το άρθρο για το συγκεκριμένο θέμα το οποίο μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον από την πρώτη κιόλας ανάγνωση των βιβλίων και την παρακολούθηση των μεταφορών τους στην μικρή και στην μεγάλη οθόνη.

Το γεγονός ότι στα βιβλία της Τζέην Όστεν μια γυναίκα στα 27 της χρόνια θεωρούνταν γεροντοκόρη με ελάχιστες προοπτικές να παντρευτεί πάντα μου προκαλούσε μεγάλη έκπληξη και με άφηνε άναυδη.

Η κοινωνική αυτή αντίληψη αναφέρεται σε 2 βιβλία της Τζέην Όστεν στην Περηφάνια και Προκατάληψη και στην Πειθώ.Στην Περηφάνια και Προκατάληψη η κυρία Μπένετ αναφέρεται στην Σάρλοτ η οποία ήταν 27 χρονών ως γεροντοκόρη υπό κατασκευή ενώ αργότερα η Σάρλοτ συμβιβάζεται να παντρευτεί τον βαρετό και λίγο γελοίο κύριο Κόλλινς μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει στον εαυτό της ένα άνετο σπίτι,προστασία και μια αξιοπρεπή κοινωνική θέση.Στην Πειθώ η ηρωίδα Άννα Έλιοτ στα 27 της χρόνια έχοντας χάσει το άνθος της νιότης της θεωρείται ότι θα καταλήξει γεροντοκόρη ενώ το ίδιο φοβάται και η προικισμένη σε ομορφιά μεγαλύτερη αδερφή της Ελίζαμπεθ.

Φυσικά και σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά καθώς μια γυναίκα 27 της χρόνια κάθε άλλο παρά μεγάλη λέγεται αφού θεωρείται ότι βρίσκεται στο άνθος της νιότης της. Επίσης αν κάποια γυναίκα την σημερινή εποχή επιλέξει να μην παντρευτεί στα 27 της κανείς δεν θα πει ότι είναι γεροντοκόρη απλά ότι επέλεξε να μείνει μόνη της.

Γιατί όπως μια νεαρή γυναίκα στα 27 χρόνια της την εποχή της Τζέην Όστεν θεωρούνταν γεροντοκόρη υπό κατασκευή και γιατί δινόταν τόσο μεγάλη σημασία στον γάμο;

Για να το καταλάβουμε πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στις κοινωνικές,νομικές αλλά και βιολογικές συνθήκες που επικρατούσαν τον 19ο αιώνα.

{Γάμος=σωτήριο μέσο για την φτώχεια το οποίο σου παρέχει ένα άνετο σπίτι,διάφορες οικονομικές ανέσεις και αξιοπρεπή θέση στην κοινωνία(όσο πιο πλούσιος σύζυγος τόσο το καλύτερο!) } αυτή ήταν η εξίσωση που επέβαλλε η κοινωνία και όφειλαν να έχουν στο μυαλό τους όλες οι νεαρές γυναίκες της εποχής από 16-27 οι οποίες δεν είχαν περιουσία,κάτι στο οποίο συνέβαλε και ο τότε νόμος σύμφωνα με τον οποίο η ακίνητη περιουσία του πατέρα δεν πήγαινε στις κόρες του αλλά στον πιο κοντινό άνδρα συγγενή του.

Για αυτόν τον λόγο λοιπόν ο γάμος ήταν ζωτικής σημασίας για τις νεαρές γυναίκες της εποχής και σχεδόν πάντα αντιμετωπίζονταν σαν οικονομική συναλλαγή τύπου αρκεί να είναι πλούσιος και με καλή θέση στην κοινωνία και δεν έχει σημασία αν είναι βαρετός,χαζός,ενοχλητικός και δεν υπάρχει πιθανότητα να τον ερωτευτώ!

Επιπλέον την ανάγκη του γάμου σε σχετικά μικρή ηλικία καθιστούσε αναγκαία ο μέσος όρος ζωής των ανθρώπων του 19ου αιώνα ο οποίος ήταν μικρός αφού κυμαινόταν στα 40 μόλις χρόνια,πράγμα που σημαίνει ότι ο περισσότερος πληθυσμός τότε ζούσε μέχρι τα 40.Η ίδια η Τζέην Όστεν πέθανε σε ηλικία 41 ετών.

Κάποιος που ήταν λοιπόν στα 35 (όπως ο Συνταγματάρχης Μπράντον στην Λογική και Ευαισθησία) θεωρούνταν ήδη ηλικιωμένος και άρα βάση αυτών των στοιχείων και αυτού του τρόπου σκέψης μια γυναίκα ήταν λογικό να θεωρείται νέα και σε ηλικία γάμου το πολύ μέχρι τα 27 της χρόνια.

Πάντως αν και με βάση τα παραπάνω μπορώ να κατανοήσω καλύτερα την συγκεκριμένη κοινωνική αντίληψη δεν παύει να μου φαίνεται υπερβολική αλλά και λίγο αστεία σκεπτόμενη ότι με την ματιά του 19ου αιώνα η σημερινή κοινωνία είναι γεμάτη από μοντέρνες γεροντοκόρες!

Ελπίζω να σας άρεσε το άρθρο και να το βρήκατε ενδιαφέρον,θα περιμένω σχόλια με την άποψη σας!







2 σχόλια:

  1. Νομίζω και η Όστεν λάθος το έβρισκε. Εννοώ το να αποσύρεται μια γυναίκα στα 27 της. Για αυτό βάζει την Ανν στο Πειθώ να είναι επιθυμητή και τελικά να σπάει τα δεδομένα της εποχής καταλήγοντας με τον άντρα που υπήρξε ερωτευμένη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λατρεύω την συγγραφέα, ο τρόπος που γράφει με συγκινεί και με συνεπαίρνει μαζί της κάθε φορά που διαβάζω τα βιβλία της. Έχει σκεφτεί πολύ πώς θα αποδώσει τα χαρακτηριστικά για τους ήρωες της δίνοντας σε εμάς τους αναγνώστες μια πλήρη εικόνα για το πως είναι ο κάθε ένας ξεχωριστά. Η γλαφυρότητα στις περιγραφές και το λεξιλόγιο της είναι τρομερά ελκυστικός που δεν μπορείς να αφήσεις εύκολα το βιβλίο απο τα χέρια σου. Βγάζει πολύ συναίσθημα σε όλες της τις ιστορίες αφήνοντας πάντα κάποιο μήνυμα. Φτάνομε λοιπόν στο συμπέρασμα... θα ερωτευθούμε και θα μας ερωτευτούν και εμάς με τόσο πάθος χωρίς περηφάνια και προκατάληψη; Τι Πειθώ θα χρησιμοποιήσουμε στους άλλους και τι μυστήρια θα κρύβονται στις καρδιές τους; Ακόμα και στις μέρες προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε ή να βάλουμε σε ισορροπία την λογική και την ευαισθησία αλλά δεν τα καταφέρνουμε... Μακάρι να έχουμε όλοι αίσιο τέλος όπως οι ήρωες απο τις ιστορίες. Ακόμα και μη πρωταγωνιστές που κατέληξαν με τις λάθος επιλογές όπως ο Γουίλομπι οποίος κατάλαβε κατά την γνώμη μου πως τα λεφτά ίσως να μην τον κάνουν ευτυχισμένο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...